Dlaczego Ameryka przegrywa wojny “Why America loses Wars”

Rozmowa z Donaldem Stokerem – byłym profesorem strategii i polityki w US Naval War College i w Naval Postgraduate School w Monterey. Obecnie – Visiting Professor stosunków międzynarodowych Akademii Dyplomatycznej Austrii w Wiedniu. Jest autorem publikacji „Why America Loses Wars: Limited War and American Strategy from the Korean War to the Present” (Cambridge: Cambridge University Press, 2019). Rozmowa przeprowadzona przez Andżelikę Fortuna.

I wanted to refer to your brilliant book (Why America loses Wars) and ask for an answer to the title question that bothers us all: Why does America keep losing wars?/ Odwołując się do pana fenomaenalnej książki “Why America loses Wars” chciałbym sie dowiedzieć dlaczego Ameryka przegrywa wojny?

There are many things I could discuss here, but I will just mention – briefly – some key things and show how they affect us today./ Jest wiele kwestii, o których mógłbym tutaj opowiedzieć, ale wspomnę tylko po krótce o kluczowych aspektach i ich wpływie na nas.

The biggest problem the U.S. has had in waging its wars over the last 70 years is that U.S. military and political leaders too often don’t know how to think about war. How you think about a war drives how you fight. The U.S. too often does means-based rather than political objective-based analysis. By this I mean we look at what is being used to fight a war and say: “We need these various things to fight.” This is certainly a critical thing to do, but by beginning our analysis here we end up addressing the symptom and not the problem. Największym problemem USA w prowadzeniu wojen przez ostatnie 70 lat jest to, że amerykańscy przywódcy wojskowi i polityczni zbyt często nie wiedzą, jak myśleć o wojnie. A przecież sposób myślenia o wojnie determinuje sposób jej prowadzenia. Stany Zjednoczone zbyt często przeprowadzają analizy oparte na środkach, a nie na celach politycznych. Rozumiem przez to, że patrzymy na to, co jest używane do prowadzenia wojny i mówimy: „Potrzebujemy różnych rzeczy do walki”. Jest to z pewnością bardzo ważna rzecz, ale w ten sposób rozpoczynając naszą analizę, kończymy ją na rozwiązywaniu objawów a nie całościowego problemu.

A better method of analysis is to look at the political aim being sought, assess the situation to try and decipher the constraints that will make it difficult to achieve that aim, develop a strategy matched to the aim, which will tell us the means we need to achieve the aim and thus victory in the war – if this is even possible. War is too complex to say with certainty that you will win even if you have thought about it clearly, but this is a firm analytical frame. Means-based analysis is a reflexive but backwards approach. Lepszą metodą analizy jest spojrzenie na poszukiwany cel polityczny, ocena sytuacji w celu rozszyfrowania ograniczeń, które utrudnią osiągnięcie tego celu, opracowanie strategii dopasowanej do celu, która wskaże nam potrzebne środki do osiągnięcia celu, a tym samym zwycięstwo w wojnie – jeśli to w ogóle możliwe. Wojna jest zbyt złożona, aby z całą pewnością powiedzieć, że ją wygrasz, nawet jeśli dobrze ją przeanalizujesz. Ale na tym polega solidna analityczna rama.

We also too often fail to understand how the political aim dictates the nature of the war, and this should include our aims as well as those of any opponents. Scholars and analysts too often forget to take into consideration the effects of the political aims of the other side. Military theorist Carl von Clausewitz correctly stresses the key nature of the value of the object being sought in determining how hard states will fight to achieve it and what they are willing to do or sacrifice. Zbyt często też nie rozumiemy, w jaki sposób cel polityczny dyktuje naturę wojny, co powinno obejmować zarówno nasze cele, jak i cele wszystkich przeciwników. Uczeni i analitycy zbyt często zapominają brać pod uwagę skutki celów politycznych drugiej strony. Teoretyk wojskowości Carl von Clausewitz słusznie podkreśla kluczowy charakter wartości poszukiwanego obiektu, określając, jak twarde państwa będą walczyć o jego osiągnięcie i co są gotowi zrobić lub poświęcić.

We also have forgotten the difference between war and peace. In 1950, at the start of the Korean War, U.S. President Harry Truman created this new American practice by refusing to admit the U.S. was at war. This leads to several problems. First, it betrays a lack of seriousness toward what is the most serious of things. Second, the first step to solving a problem is to admit you have it. If you don’t admit you are at war, it probably will be dealt with poorly or perhaps drag-on interminably. Also, if you are not at war, then there is no reason to win it. Zapomnieliśmy również o różnicy pomiędzy wojną i pokojem. W 1950 roku, na początku wojny z Koreą, prezydent Harry Truman stworzył te nową praktykę, odmawiając przyznania się, że Ameryka jest w stanie wojny. Po pierwsze, to zdradza brak powagi w stosunku do tego, co najważniejsze. Po drugie, pierwszym krokiem do rozwiązania problemu jest przyznanie, że go masz. Jeśli nie przyznasz się, że prowadzisz wojnę, to prawdopodobnie zostanie ona potraktowana niewystarczająco poważnie lub może się przeciągnąć w nieskończoność. Ponadto, jeśli nie jesteś w stanie wojny, nie ma powodu, aby ją wygrać.

In the decades since the Korean War (along with many other things discussed in the book), such problematic approaches have helped feed a general confusion in American strategic circles between war and peace, which are two distinct things. This, combined with our tendency to do means-based analysis, leads us to the creation and acceptance of ahistorical jargon that is also bad theory. This leads to the acceptance of flawed strategic concepts. Beginning with the Cold War, this was dominated by the many problematic iterations of limited war theory. Today, American strategic thinking is being corrupted with two of its intellectual descendants: “hybrid war” and the “gray zone.” These follow a long tradition in failed American strategic thinking of confusing war and peace while also focusing on the means used, particularly at the tactical level. W ciągu dziesięcioleci po wojnie koreańskiej (wraz z wieloma innymi kwestiami omówionymi w książce) takie problematyczne podejście do tej kwestii wojny i pokoju pomagały tylko w podsycaniu ogólnej dezorientacji w amerykańskich kręgach strategicznych. To, w połączeniu z naszą tendencją do przeprowadzania analiz opartych na środkach, prowadzi nas do stworzenia i zaakceptowania ahistorycznego żargonu, który jest również złą teorią. Prowadzi to do akceptacji wadliwych koncepcji strategicznych. Począwszy od zimnej wojny, zdominowały ją liczne problematyczne iteracje ograniczonej teorii wojennej. Dziś amerykańskie myślenie strategiczne jest niszczone przez jego dwóch intelektualnych potomków: „wojnę hybrydową” i „szarą strefę”. Są one zgodne z długą tradycją nieudanego amerykańskiego strategicznego myślenia o pomieszaniu wojny i pokoju, a jednocześnie koncentrują się na zastosowanych środkach, szczególnie na poziomie taktycznym.

What is your assessment of US-Russian relations? Does the White House have the right strategy towards Russia? Jak ocenia Pan amerykańsko-rosyjskie relacje? Czy Biały Dom ma odpowiednią strategię w stosunku do Rosji?

The current National Security Strategy correctly views Russia as an aggressive, revisionist power bent on destabilizing nations around it and working against U.S. interests, U.S. allies, and U.S. friends, while also working to undermine American democracy and trust in U.S. institutions. The assessment of the threat from Russia is, I think, correct here. Obecna Strategia Bezpieczeństwa Narodowego poprawnie pojmuje Rosję jako państwo agresywne, siłę rewizjonistyczną nastawioną na destabilizację narodów wokół niej, działającą przeciw interesom amerykańskim, amerykańskich sojuszników i przyjaciół. Jako siłę działającą również na rzecz podważenia amerykańskiej demokracji i zaufania do amerykańskich instytucji. Ocena Rosji jako zagrożenia jest w mojej opinii jak najbardziej słuszna.

But I also think it is difficult to judge whether or not the U.S. has the correct strategy toward Russia. As Clausewitz tells us, you can’t evaluate the correctness of a strategy if you do not know what political objective the strategy is supposed to deliver. It is not clear to me what political aims the Trump administration has toward Russia, so I can’t fairly assess the administration’s strategy. Myślę jednak, że trudno jest ocenić, czy USA mają właściwą strategię wobec Rosji. Jak mówi nam Clausewitz, nie możesz ocenić poprawności strategii, jeśli nie wiesz, jaki cel polityczny ma ona zapewnić. Nie jest dla mnie jasne, jakie cele polityczne ma administracja Trumpa wobec Rosji, więc nie mogę uczciwie ocenić strategii administracji.

How should other countries, especially allies, interpret the current US approach to Russia and Vladimir Putin? Jak inne kraje, zwłaszcza sojusznicy, interpretują obecne podejście USA do Rosji i Władimira Putina?

On Russia, U.S. allies should look more at what is done by the U.S. rather than what is said, tweeted, or published by opinion journalists of all stripes. The Trump administration has been far harder on Russia than the Obama administration, which allowed the Russians to interfere in the 2016 elections and pay no real price for it. But the administration also has painted a picture of incoherence in regard to both policy and strategy toward Russia that must make it difficult for other countries to decipher what the U.S. wants and where it is going. Jeśli chodzi o Rosję, sojusznicy USA powinni bardziej przyjrzeć się temu, co robią Stany Zjednoczone, niż temu, co mówią, tweetują lub publikują dziennikarze opiniotwórczy ze wszystkich kręgów. Administracja Trumpa jest znacznie ostrzejsza dla Rosji niż administracja Obamy, co pozwoliło Rosjanom ingerować w wybory w 2016 roku i nie płacić za to prawdziwej ceny. Ale administracja namalowała także obraz niespójności zarówno w odniesieniu do polityki, jak i strategii wobec Rosji. To musi utrudnić innym krajom rozszyfrowanie tego, czego chce USA i dokąd zmierza.

What changes must NATO make to meet the expectations of the security and defense of the 21st century? Jakie zmiany musi wprowadzić NATO, aby spełnić oczekiwania bezpieczeństwa i obrony XXI wieku?

NATO’s members need to take the alliance more seriously while also not being afraid to make changes to the alliance to meet evolving circumstances. The alliance members should also stop doing things that help the enemies of the alliance. The U.S. National Security Strategy correctly points out that Russia is doing what it can to try and drive a wedge between the U.S. and its NATO allies. All the member states need to keep this in mind when dealing with Moscow. I fear that too many of the leaders of the member states have forgotten who their friends are. Członkowie NATO muszą poważniej traktować sojusz, nie bojąc się również wprowadzać zmian w sojuszu, aby sprostać zmieniającym się okolicznościom. Członkowie sojuszu powinni także przestać robić rzeczy, które pomagają wrogom sojuszu. Strategia Bezpieczeństwa Narodowego USA słusznie wskazuje, że Rosja robi wszystko, co w jej mocy, aby wbić klin między USA a sojusznikami z NATO. Wszystkie państwa członkowskie muszą o tym pamiętać, mając do czynienia z Moskwą. Obawiam się, że zbyt wielu przywódców państw członkowskich zapomniało, kim są ich przyjaciele.

Do Americans understand what NATO is and what its purpose is? Czy Amerykanie rozumieją, czym jest NATO i jaki jest jego cel?

The answer to this depends upon the Americans one talks to. I think a majority of Americans understand what NATO is and why it used to exist. But I do not think the majority of Americans can now so clearly see the value of NATO. I find this very unfortunate. This is partly the result of a lack of the existential Cold War threat the Soviet Union provided. It is also partially the fault of NATO countries that simply refuse to meet the defense spending levels to which they committed. When NATO nations combine a failure to keep their commitments with constant and unnecessary criticism of American actions and American leaders, this makes many Americans view the alliance as not worth the investment. Odpowiedź na to pytanie zależy od tego, z kim się rozmawia. Myślę, że większość Amerykanów rozumie, czym jest NATO i dlaczego funkcjonuje. Ale nie sądzę, aby większość Amerykanów mogła teraz tak wyraźnie dostrzegać wartość NATO. Uważam to za bardzo niefortunne. Jest to częściowo wynikiem braku egzystencjalnego zagrożenia zimną wojną, jaką zafundował części świata Związek Radziecki. Jest to również częściowo wina krajów NATO, które po prostu odmawiają spełnienia poziomów wydatków na obronę, do których się zobowiązały. Kiedy narody NATO jednocześnie nie dotrzymują swoich zobowiązań, a ciągle krytykują amerykańskie działania i amerykańskich przywódców, to sprawia, że ​​wielu Amerykanów uważa sojusz za niewarty inwestycji.

Disagreement and criticism are fine and can be useful. But the leaders of NATO nations should disagree behind closed doors and not use public criticism of one another as domestic political tools. I don’t know the effects of this in Europe, but I think that historically European leaders have not understood how their criticism of the U.S. can injure how Americans view NATO. European leaders never win with American public opinion by doing this. Niezgodność i krytyka są w porządku i mogą być przydatne. Ale przywódcy narodów NATO powinni nie zgadzać się za zamkniętymi drzwiami i nie wykorzystywać wzajemnej publicznej krytyki jako wewnętrznych narzędzi politycznych. Nie wiem, jakie są tego skutki w Europie, ale myślę, że historycznie europejscy przywódcy nie rozumieli, w jaki sposób ich krytyka USA może zaszkodzić poglądowi Amerykanów na NATO. W ten sposób europejscy liderzy nigdy nie zjednają sobie amerykańską opinię publiczną.